Dare to be Different

Bewust-Onbewust
Als je aan mensen vraagt waar ze goed in zijn weten ze vaak niet zo 1,2,3 een antwoord te geven. Het is vaak zo dat we de dingen waar we goed in zijn zo vanzelfsprekend doen dat we het ons eigenlijk niet meer bewust zijn. We weten niet dat we iets goed kunnen, we doen het gewoon, we zijn onbewust bekwaam.

Door vragen of opmerkingen van anderen wordt het naar ons bewustzijn gebracht. We worden het ons bewust. Dit geldt vaak ook voor onze gewoontes en ons gedrag.

Comfortzone
Alleen doen waar je goed in bent houdt je in de comfortzone, daar waar het lekker comfortabel is. Er zit echter een addertje onder het gras, je bent soms ook goed (onbewust bekwaam) in dingen die je niet meer wilt, waar je niet meer zo blij mee bent. Om die te veranderen moet je uit de comfortzone, je voelt je altijd oncomfortabel buiten de comfortzone. Om te ontwikkelen moet je er buiten tot het moment dat je het geleerde onbewust bekwaam bent geworden, dan gaat het weer vanzelf.

Je bewuste deel is ongeveer 10% en je onbewuste deel 90%, dat is nogal een verschil. Het onderbewuste houdt zich vooral bezig met overleven, ademhalen, bloed rondpompen, etc. Maar ook overleven in de wereld en je beschermen tegen dreigend gevaar.

Pijn & Plezier
Alles wat we in ons leven doen wordt gestuurd door 2 fundamentele behoeften:

1. De behoefte om pijn te vermijden
2. De behoefte om plezier te hebben

1. Pijn = gevaar, negatief
Ons brein (onderbewuste) is ingesteld op het vermijden van pijn, zo worden we beschermd tegen gevaar. Gevaar moet vermeden worden als overlevingsstrategie. Anders lopen we letterlijk het risico om dood te gaan.

2. Plezier = positief
Daarnaast gaat het brein ook voor de korte termijn beloning, snel resultaat, snelle bevrediging, i.p.v. voordelen op de lange termijn, waar eerst pijn voor geleden moet worden, zoals het veranderen van een ongewenste gewoonte.

Als er een keuze wordt gemaakt tussen pijn en plezier gaat het brein niet voor plezier, maar voor het vermijden van pijn. Overleven is immers het doel. Deze processen gebeuren onbewust.

Buiten de comfortzone is het oncomfortabel, dat is pijn voor het brein, daar wil het onbewuste brein je voor beschermen, weg van pijn. Dat maakt veranderen zo moeilijk, je moet tegen je overlevingssysteem werken. De comfortzone is wel comfortabel maar niet altijd goed voor je, slechte gewoontes zoals roken en drinken horen ook in de comfortzone, daar heeft het brein plezier aan verbonden.

Veranderen
Om te veranderen moeten we dat waar we onbewust pijn en plezier aan verbinden bewust maken en veranderen. We moeten ons bewust worden van:
- Hoe het niet veranderen van ons gedrag uiteindelijk meer pijn zal brengen dan het wel veranderen.
- Hoe het veranderen van ons gedrag al vrij snel meetbaar plezier brengt als beloning.

Ontdekkingsdrang en een aanhoudend gevoel dat dingen beter, makkelijker, lichter, sneller en minder pijnlijk kunnen hebben mij gedreven me te verdiepen in verschillende facetten van het brein en onze emoties. Ik heb opleidingen, cursussen, workshops & webinars gevolgd. Ik ben in behandeling geweest bij verschillende coaches en therapeuten. Onverzadigbaar. Waarom? Zul je wellicht denken... Ik heb een roerige jeugd gehad en daar had ik op zijn zachts gezegd last van. Mijn vader werd oplatere psychotherapeut, dat heb ik van heel dichtbij meegemaakt en dat had meteen mijn interesse. Ook omdat ikzelf het leven zwaar vond. Ik ben zelfs bij hem in behandeling geweest. Dat was een lange, pijnlijke en niet heel heilzame weg, niet alleen voor mij maar ook voor andere clienten. Ik wilde dat het makkelijker, sneller en minder pijnlijk zou zijn en geloofde er heilig in dat dat ook kon! En ik wist dat ik als mij dat zou lukken en ik me beter kon voelen, ik dat heel graag ook anderen gunde. En ik vond (ik was toen max 13 jaar..was er vroeg bij....) dat er teveel geploeterd werd in therapeutenland, door clienten en door therapeuten!

Het heeft me gebracht waar ik nu ben, ik ben gelukkig, heb natuurlijk mijn issues, ben inmiddels ook nog in de overgang...(pffffttt), maar ik doewat ik leuk vind!!

Ik merk dat alleen de overtuiging dat dingen sneller en minder pijnlijk zouden kunnen zijn al helpt om het zo te laten zijn.. Klinkt vaag? Valt wel mee.. Ik denk dat therapeuten last hebben van hun eigen overtuigingen zoals een veel gehoorde: 'een trauma, tja, dat is hard werken om daar van af te komen, duurt wel jaren!'

Inderdaad, dat kan, afhankelijk van wat je er voor inzet, maar dan nog...

Een trauma is er meestal in een split=second ingekomen, waarom zouden we dan niet kunnen geloven dat het er ook weer in een split=second uit kan?

En daar hou ik van! Mogelijkheden open houden. En het kan, niet altijd, maar toch!!

Ik ben me meer en meer bezig gaan houden met het brein, waarom hebben we eigenlijk trauma's? Wat leveren ze ons op?

Toen kwam ik op het spoor van ons feilloos werkende overlevingssysteem, dat was voor mij een grote ontdekking. Trauma's dienen om het brein eraan te herinneren wat we dienen te vermijden! Prachtig toch, bescherming tegen herhaling van levensgevaarlijke of in ieder geval dreigende situaties. Het brein gebruikt daar verschillende technieken voor, waar ik het graag in de lezing over wil hebben! En hoe kun je met de technieken die ik gebruik het brein laten geloven dat de bescherming niet meer nodig is.

Stress is onze grootste vijand, we eten er slecht en teveel of te weinig door, we slapen slecht, we zijn moe, we drinken te veel, zijn knorrig, etc.

Stress brengt ons in een overlevingsstand, een stand die bedoeld is om te vechten of te vluchten als er gevaar dreigt, bijvoorbeeld als we door een tijger achterna gezeten worden.... Deze overlevingsstand zorgt ervoor dat ons systeem vraagt om suiker om de spieren te voeden om te vechten of vluchten en dat er bloed naar onze spieren gaat en dus minder naar de hersenen. We kunnen dus niet meer zo helder denken!

Stress zorgt er ook voor dat we de wereld minder gezellig zien dan dat hij is, we zijn hier tenslotte niet gekomen om te stressen, het is enkel een 'tool' om jezelf te beschermen. In ons leven zijn we eigenlijk altijd klaar om te vechten of te vluchten zonder dat er echt gevaar dreigt. Het enige is dat ons systeem denkt dat er gevaar dreigt omdat we er teveel van vragen. 

Doe iets aan die chronische stress, ik zeg: Doe Het Anders!